نبودنت برای من، گران تمام می‌شود
دوریِ از تو ماهِ من، رنجِ تمام می‌شود

گرچه به خاطرت نیَم، خاطرت همدم من است
زردی چهره‌ی خزان، از سبب غم من است

سوی رقیب می‌روی، خنده به ناز می‌کنی
از چه به راز رفتی و با که نیاز می‌کنی

علت آفرینشم، در طلب تو بودن است
سهم من از وصال تو، نامدن و نبودن است

تاب سیاه موی تو، چون که کنار می‌رود
از دل سرسپرده‌ام، تاب و قرار می‌رود

تا که نگاه جاذبت، مست و خمار می‌رسد
همچو مثال مولوی، شه ز شکار می‌رسد

عشق تو همدم من و یاد تو هر دم من است
ترس نبودنت مها، باعث ماتم من است

سوی دگر نگه کنی، روز مرا سیه کنی
با دل بی‌گنه بد و عمر مرا تَبَه کنی

درد تو و دوا تویی، آه من و نوا منم
گر نظری بما کنی، از همه غم رها منم

حامد خانلو
۲۲ اسفند ۱۳۹۹

ای گل زیبای من لبخند تو آرامش است
چهره‌ی خندان تو خود معنی آسایش است

در جهان چیزی برایم خوش‌تر از روی تو نیست
فکر دیگر در سرم جز تاب گیسوی تو نیست

خالق هستی تو را چون ماه زیبا آفرید
گوشه‌ی ابروی تو در قلب غوغا آفرید

من هواخواه دو چشم مست و شهلای توام
دوست‌دار قامت چون سرو، رعنای توام

بوی مویت عاشقی را سهل و آسان می‌کند
یک نگاه دل‌فریبت مرده را جان می‌کند

عشق زیبایم تویی، محبوب بی‌تایم تویی
ماه شام تارم و خورشید فردایم تویی

دل تویی دلبر تویی، وز حوریان برتر تویی
بی‌دلان را سر منم، از شاهدان سرتر تویی

در دلم شوری به‌پا کرده‌ست عشق ناب تو
نام تو آرام جان و قلب من بی‌تاب تو

بی‌قرارم در نبودت، بودنت سامان من
یک‌دم از یادم نخواهی رفت ای جانان من

حامد خانلو
۱۳ مرداد ۱۳۹۳

رنگ چشای قهوه‌ایت، تموم دنیای منه
رسیدنِ به این چشا، تموم رویای منه

چشمای ناز و دلربات، معنی زندگی میدن
وقتی نگاشون می‌کنم، منو به بندگی میدن

درخشش چشم تو رو، ستاره‌ها هم ندارن
به آسمون خیره بشی، خورشید و ماه کم میارن

چه ساده عاشق می‌کنه، قلبمو یک نگاه تو
دلم رو جادو می‌کنه، مردمک سیاه تو

نگاه دلنشین تو، گرم و پر از حرارته
چطور توصیفش کنم، خیال نکن که راحته

برای توصیف نگات، واژه‌ها تقصیر ندارن
چشمای تو یه معجزه‌ست، قدرت تعبیر ندارن

با داشتن چشای تو، غمی تو عالم ندارم
چشمات دنیای منه، چیزی دیگه کم ندارم

تو خواب و تو بیداریام، فقط تو رویای توام
نگاهتو ازم نگیر، عاشق چشمای توام

حامد خانلو
۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۳

تبسمی به من نما، به من که دل‌شکسته‌ام
به من که در حیات خود، به جز تو دل نبسته‌ام

وجود و زنده بودنم، به بود تو عجین شده
غبار غم گرفته‌ام، ز عشق تو چنین شده

تمام کوچه غم شده، هوای دل گرفته است
مگو چرا چنین شدم، که سرّ آن نهفته است

درون قلب زخمی‌ام، جهنمی به پا شده
مسیر زندگی من، پی‌ات به ناکجا شده

برای وصف خوبیت، چه جمله‌ای بیان کنم؟
و مهربانی تو را، چه صورتی عیان کنم؟

مشابه شمیم تو، ز گل‌سِتان شنیده‌ام
گلی به رنگ و بوی تو، به چشم خود ندیده‌ام

تو برترین خلایقی، به این صفت تو لایقی
مرا مواخذه مکن، تو منشا علایقی

ز مهر و مه گذر کنم، ز غیر تو حذر کنم
فقط همین مرا بس است، به چشم تو نظر کنم

امید من به‌سوی تو، نگاه من به کوی تو
مرا به اوج می‌برد، خیال گفت‌وگوی تو

به جادوی نگاه خود، مرا فسرده می‌کنی
به مرز مرگ می‌بری، دوباره زنده می‌کنی

دل پر از امید من، به تار موی بسته است
و بی حضور گرم تو، چو مرغ پر شکسته است

جهان برای من غم است، بدون بوی موی تو
بیا و زندگی بده، به این اسیر روی تو

حامد خانلو
۲۷ آذر ۱۳۹۱

هوای کوی تو دارم تویی تمام وجود
نیاز روی تو دارم تویی دلیل سجود

تو انتهای زلالی تویی نسیم وصال
شفیع و ناجی انسان، تویی به این دو مثال

دلم گرفته از این روزهای تکراری
نصیبم از غم دوری شدست بیماری

چه روزها که به‌سر شد در آرزوی نگار
گل وجود فنا شد در انتظار بهار

بیا و جان به جهان ده جمالِ نورانی
تو شاهکار حکیمی، تو نور پنهانی

نیَم صبور به سانت، تو نیک کرداری
ازین جماعت غافل غمی به دل داری

بیا که صبر سر آمد و دل به درد آمد
خبر ز یار نیامد، خزان زرد آمد

بهار عمر به‌سر شد، زمانه در گذر است
ولی حبیب دو عالم غریب از نظر است

حامد خانلو
جمعه ۲۰ خرداد ۱۳۸۴

عشقت آتیش زد و برد این دل بی‌تاب منو
توی انتظار گذاشت چشمای بی‌خواب منو

یه روزی با یک نگاه قلبمو لرزون کردی
دلمو بردی و دنیامو دگرگون کردی

اون نگاه گرم تو، تو قلبم آشیونه کرد
حس خوب عاشقی توی دلم جوونه کرد

نازنین از تو چشات خیلی چیزا خوندم من
به تو وابسته شدم، به پای تو موندم من

کی میاد روزی که دستاتو تو دستم ببینم
سرتو رو شونه‌های پیر و خستم ببینم

اون روز انگار توی دنیا دیگه سختی ندارم
غیر تو برای هیچ‌کس دیگه وقتی ندارم

شهر ویرونه قلبم با تو آباد میشه
دل از هرچی غمه با بودنت آزاد میشه

حامد خانلو
۱۵ خرداد ۱۳۸۴

رهگذر کوچه دل، سنگ به شیشه‌ام نزن
بی تو چگونه سر کنم، تیشه به ریشه‌ام نزن

باش کنار من دمی، سنگ صبور من تویی
هرچه که دارم از تو و رنگ غرور من تویی

همدم لحظه‌های من، بهت مرا نظاره کن
باز به رسم عاشقی، سوی دلم اشاره کن

یاد تو با وجود من، یار همیشگی شده
معجزه حضور تو، ساغر تشنگی شده

گاه که در خلوت دل، از تو خبر نمی‌شود
شام سیاه زندگی، بی تو سحر نمی‌شود

پنجره‌های بسته را، سوی تو باز می‌کنم
به عشق جاودانیَم، عرض نیاز می‌کنم

شهر خراب زندگی، بی تو خراب‌تر شود
بی تو امید بودنم، نقش بر آب‌تر شود

حامد خانلو
۳ فروردین ۱۳۸۴

دل بهونه می‌گیره، از این زمونه می‌گیره
بی تو پژمرده شده، شعله زبونه می‌گیره

خیلی دل، تنگ شده، در غم تو منگ شده
دل تو سنگ شده، با من در جنگ شده

عشق تو تو قلبمه، بی‌قرارم می‌دونی
هر روز با نگاه خود، منو تو غم می‌شونی

نمی‌دونم تو نگات، چه غمی نهفته‌ای
که به هیچکی حتی من، غمتو نگفته‌ای

گله دارم از همه، شب و روزم ماتمه
عکس تو اونم غمه، هر چی که بگم کمه

شب که از راه می‌رسه، غصه از در می‌رسه
بی‌قرار منتظرم، که شبم سر برسه

این دل آرروم نمیشه، دل که نیستش آتیشه
عشق تو واقعی نیست، خرده شیشه قاطیشه

چی میشه صدام کنی، بیای و پیدام کنی
تو چشام زل بزنی، از رو عشق نگام کنی

لحظه‌ای عاشق تو، بی غم تو ننشست
آینه دلش شکست، چشم از عشق تو نبست

حامد خانلو
۱۶ بهمن ۱۳۸۳